Prolog

Byłem śmierciożercą. Zabijałem, torturowałem, oszukiwałem. Nie zmienię swojej przeszłości, nie zapomnę tego kim byłem. Nie, nie jestem z siebie dumny. Chroniłem rodzinę nie wiedząc, że krzywdzę ją jeszcze bardziej. Chroniłem przyjaciół nie wiedząc, że ich pogrążam. Zawiodłem, jestem odpowiedzialny za ich śmierć. Nigdy nie zdołałem nikogo przeprosić, nikt nigdy nie uwierzył, że bestia była piękna. Niewypowiedziane słowa długo tkwiły w moim umyśle, ale i one w końcu zniknęły w chaosie, szaleństwie, które się w nim zrodziło.

Dzień, w którym trafiłem do Azkabanu był najszczęśliwszym dniem w moim życiu. W okienku swojej małej celi znalazłem własne zwierciadło Ain Eingarp i zrozumiałem, że to była moja bezpieczna przystań. W Azkabanie tak już jest. W końcu się poddajesz. Nie walczysz, nie krzyczysz, nie płaczesz. Patrzysz obojętnym wzrokiem na to, co cię otacza i już nie potrafisz zrozumieć o co było to zamieszanie. Nie interesuje cię już czy ktoś odejdzie albo czy możesz go zranić. Zgadzasz się na wszystko.

Pojawili się znikąd niosąc ze sobą zbawienie. Armia aniołów zrodzona z popiołów, zgliszczy Hogwartu, wielkiego dzieła zniszczenia. Nigdy im za to nie podziękowałem. Ronaldzie Weasley, Harry Potterze dziękuję. Była tam też ona. Tak piękna, tak silna, tak dumna. Hermiono, teraz próbując złapać oddech powiem "kocham cię" po raz ostatni.

  Nazywam się Draco Malfoy. Urodziłem się śmierciożercą, umarłem bohaterem.

[Witam na moim nowym blogu :) Myślę, że prolog mówi sam za siebie więc nie będę się tu rozpisywać, mam tylko nadzieję, że komuś spodobało się na tyle by zajrzał tu drugi raz.]